Postępująca bardzo szybko „erozja genów”, której efektem jest ciągłe zawężanie podstawy genetycznej nowych odmian roślin uprawnych, zmusza hodowców roślin do poszukiwania nie tylko nowych metod indukowania zmienności genetycznej, ale również istniejących jeszcze w przyrodzie jej naturalnych źródeł.
W ostatnich latach dokonał się niezaprzeczalny postęp w hodowli wysokopiennych odmian zbóż, ale nie towarzyszyła mu niestety poprawa wartości pokarmowej ziarna. Skłoniło to hodowców, rolników i producentów żywności do zainteresowania się dawniej uprawianymi przez człowieka zbożami, które, choć mniej plenne, posiadają wiele walorów użytkowych, szczególnie związanych z wartością odżywczą ziarna i jego przetworów.

Niezwykle istotna w tym aspekcie jest również odporność na chorobotwórcze patogeny grzybowe, które powodują nie tylko znaczne straty ilościowe plonu, ale również pogarszają jakość ziarna.

Według danych FAO w 2003 r. ponad 93 proc. światowej produkcji ziarna pszenicy (550 milionów t) przypadało na pszenicę zwyczajną Triticum aestivum, zaś nieco ponad 6 proc. (36 min t) na pszenicę makaronową T. durum. W bardzo niewielkim zakresie uprawia się inne pszenice o różnym spośród których na szczególną uwagę zasługują: pszenica jednoziarnista (samopsza, einkorn),  płaskurka (emmer) i pszenica Kamut oraz orkisz.

Prof. Marian Wiwart, Prof. Juliusz Perkowski: „Dawniej uprawiane pszenice stają się znów atrakcyjne”. Przegląd Zbożowo-Młynarski, październik 2005